Onze mascotte Pep

In memoriam Pep

 

 

Een kleine vijf jaar geleden kwam Pep in ons leven. Samen met zijn zus afgestaan wegens verhuis en
ziekte belandde hij in onze opvang. De sterke straatvechter, zes kilo zwaar, werd plots beperkt in zijn
ruimte en het duurde even voor hij zich daar kon bij neerleggen.

Met andere katten, buiten zijn zus, kon Pep totaal niet om; onmiddellijk begon hij een robbertje te
vechten als een andere kat te dichtbij kwam. Daarom kregen Pep en zijn zus een kamertje apart
binnen. Ook menselijk contact moest Pep gewoon worden, bij het vorige baasje leefde hij naast de
mensen, bezag hen als personeel om te zorgen voor zijn natje en droogje.
Na enkele weken overleed zijn zus na een slepende ziekte en Pep bleef alleen over. Niet dat hem dat
stoorde; hij hield wel van rust in zijn omgeving.
In de herfst van 2015 verloor Pep plots dramatisch gewicht; conclusie ernstig nierfalen. Van de stoere
vechtersbaas bleef na drie maand maar een schim meer over, amper nog drie kilo, stramme poten,
artrose. Even zag het er ook voor Pep slecht uit.
Pep verhuisde naar de ziekenboeg, met een speciaal plaatsje boven de radiator zodat hij altijd lekker
warm had en met een speciaal nierdieet en elke dag een shotje Aloë Vera. De enige kat die we het
ooit hebben kunnen laten drinken. Maar tegen de lente begon Pep terug sterker te worden. Het
levensvuur in zijn ogen brandde als nooit tevoren. Hij voelde dat hij dit kon overwinnen. Hij kon terug

klimmen en rennen en begon langzamerhand zijn plaats in het ondertussen opgestarte asiel op te
eisen. Hij werd, net als Louise buiten, een mascotte, door iedereen gezien en gerespecteerd.
Pep was er altijd bij en alom aanwezig; het klaarmaken van de maaltijden verliep onder zijn
supervisie; papieren en boekhouding werden eerst door hem geïnspecteerd en kregen dikwijls ook
een pootafdruk ter goedkeuring; stagiairs werden door Pep in de gaten gehouden. Het was niet
langer een vechtersbaas maar een manager geworden, die het leven kon appreciëren en kon
genieten van een lekkere maaltijd of een langdurige aaibeurt.

In 2017 kreeg hij een wonde op zijn achterpoot die zwaar infecteerde, maar zuiver door zijn
wilskracht, en natuurlijk de goede zorgen van zijn arts, versloeg Pep de bacteriële infectie. Een jaar
later kreeg hij een beroerte en waar iedereen dacht dat dit zijn laatste wapenfeit zou zijn overwon hij
ook dit. Pep lachte met de dood en zijn levenslust en levenswil gaven hem de kracht om ook hier
overheen te komen.

Maar al die aanvallen sloopten langzaam maar zeker het lichaam van Pep en ook al wilde zijn
karakter niet weten van een nederlaag werd de laatste beroerte in augustus 2019 hem teveel. Hij
kon niet meer herstellen, zijn organen begonnen op te geven, het lichaam was op. Op 11 september
2019 hebben we onze geliefde Pep moeten laten gaan. Een icoon is niet meer. Iedereen die hem
kende, vriend en vijand, had respect voor de oude krijger; niemand zal Pep vergeten.